;ｊ ｏ ｉ ｎ

Naam: Helchon (Betekenis; Bitter Cold)
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd + Verjaardag: 134 Jaar, 22/12
Soort: Elf
Door: Slytherat
Thuis: Mirkwood
Uiterlijk: Helchon heeft raven zwart haar dat net tot aan zijn schouders komt. Het is altijd keurig naar achter gekamd. Hij heeft licht blauwe ogen en net zoals zijn haar zijn ook zijn wenkbrauwen zwart. Voor een man is hij van normale lengten, namelijk 1,87m.

Helchon is een rustig persoon die op zijn manier zeer stil is. Bij belangrijke beslissingen zal hij niet snel zijn mening zeggen. Ook zal hij je niet snel tegenspreken, en zal vaak gewoon doen wat er van hem gevraagd wordt. Dit is echter niet altijd met volle goesting, als hij er echt tegen op ziet en het echt niet ziet zitten zal hij het wel laten weten. Je moet niet gaan denken dat hij een aardig persoon is, want ook al komt hij zo over, hij is zeer egoïstisch. Hij zal altijd eerst aan zichzelf denken en dan pas aan de anderen. Het zal maar zelden voorkomen dat hij iemand anders op de eerste plek zet. Als er toch zo'n persoon is moet die al heel veel voor hem betekenen. Voor iemand waar hij veel om geeft zal hij echter bijna alles doen.
Dan is er nog een punt en dat is dat hij weet hoe dat hij mensen moet manipuleren, dit werkt echter niet altijd bij iedereen. Doordat hij mensen ook niet snel tegenspreekt zal hij mensen met een veel hogere status dan hem niet snel manipuleren. Laat staan dat hij met hen gaat praten. Het liefst houd hij zich op de achtergrond van de belangstelling en leeft hij liever op zichzelf.

Zijn vader had altijd al een zoon willen hebben. Een persoon die groot en sterk was en waar dat anderen naar op keken. Dat was het ideale beeld dat hij had. Toen zijn vrouw zwanger was geworden hoopte hij uit de grond van zijn hart dat het een zoon was. Het was niet zo dat als zijn kind een dochter bleek te zijn dat hij minder van haar zou houden, maar dat veranderde niet het feit dat hij dan een zoon wou hebben. Uiteindelijk was het daar dan. Het moment van de waarheid. Zijn vrouw ging eindelijk bevallen en voor even voelde hij zich de gelukkigste elf op de wereld. Sinds die dag zag het er ook uit alsof dat zijn vrouw niet meer bestond. Ja hij ging nog met haar om, maar al zijn aandacht ging naar de kleine Helchon. Steeds vaker hadden de twee ruzie tot het uiteindelijk helemaal mis ging. De vader was zo kwaad dat hij zijn vrouw gewoon in haar gezicht had geslaan. Dat was voor haar de druppel geweest. Ze had al haar spullen bijeen gepakt en was vertrokken zonder nog een woord te zeggen. Ook al deed het hem pijn om zijn vrouw zo te zien vertrekken, hij was blij dat hij zijn kind nog steeds had.

Helchon groeide zo op zonder zijn moeder. Hij kon haar nog vaag herinneren maar nooit vroeg hij er achter. De paar keer dat hij dat wel gedaan had negeerde zijn vader hem, of werd hij kwaad. Het hing ervan af in wat voor bui hij was. Op het feit dat hij opgroeide zonder een moederfiguur was hij een zeer gelukkige jongen. Hij was vrolijk en aardig, maar niet zoals zijn vader het wou. Hij voldeed niet aan zijn vader zijn verwachtingen doordat hij niet was zoals hij gehoopt had. Helchon wist dat zijn vader meet het heldentypen had gewild. Iemand die een draak zou verslaan om een prinses te redden maar zo was de jongen niet. Hij was niet zo dapper zoals zijn vader had gedacht. Om zijn vader niet teleur te stellen probeerde hij eraan te werken, hij deed echt zijn best om te voldoen aan het ideale beeld. Hij ging zelfs lessen volgen in het vechten, maar daar was hij één van de slechtste. Uiteindelijk gaf hij het zelf ook gewoon op. Zijn vader begon steeds minder naar hem om te kijken. Hij begon te zeggen dat het de schuld was van Helchon dat zijn moeder was vertrokken. Ergens was het ook wel waar, als hij de verhalen van zijn vader mocht geloven gaf zijn vader hem alleen maar aandacht en gaf hij niets meer om zijn vrouw.

Speciaal voor zijn vader ging Helchon opzoek naar zijn moeder. Hij wou laten zien dat hij ook iets goeds kon doen en dat hij wel wat kon. Hij sprak verschillende Elven aan die dat hij kenden, maar ook sprak hij onbekende aan. Eerst kwam hij helemaal niets te weten, op de zaken na die hij al wist. Vaak had het idee van opgeven door zijn hoofd gespookt maar hij wou zijn vader nu eenmaal gelukkig maken. Dankzij die mentaliteit was het hem gelukt om te blijven doorzetten tot hij uiteindelijk de juiste persoon had gevonden. Het was pure toeval, en hij had het ook nooit verwacht maar hij had meteen de juiste persoon gevonden. Het was een vrouw met lang blond haar dat in een vlecht op haar rug hing. Ze had een prachtig wit kleed aan dat was afgewerkt met goud. Hij stelde haar enkele vragen en uiteindelijk werd het duidelijk dat die vrouw zijn moeder was. Ze wou eerst weg gaan, maar Helchon nam haar pols vast en hield haar zo tegen. Hij legde de situatie uit, en zei ook dat hij vond dat het zijn schuld was dat zijn vader zo tegen zijn vrouw had gedaan. Het had een hele tijd geduurd, maar uiteindelijk had Helchon zijn moeder kunnen overtuigen om toch mee te gaan.

Het was op dat moment dat het helemaal verkeerd ging. Beiden hadden het niet zien aankomen en allebei waren ze er ook niet op voorbereid geweest. Eén Orc had de twee van achter beslopen. Een hele tijd had hij hen gewoon gevolgd voor hij had toe geslaan. Helchon zijn loeder was de eerste die het opmerkte en juist op tijd. Ze was voor haar zoon gesprongen en in dezelfde beweging had ze haar zwaard getrokken. Het glimmende lemmet ging dwars door de Orc maar dat was niet het enige. De bijl van de Orc zat in de maag van de jongen vrouw. Allebei de wezens vielen op de grond neer. Terwijl dat de Orc meteen door neer viel was zijn moeder nog in leven geweest. Helchon knielde meteen bij haar neer en probeerde het bloed nog te stoppen. Hij mocht haar dan niet goed kennen, het was verschrikkelijk om haar daar zo te zien liggen. Veel wist ze ook niet meer uit te brengen, enkel dat het haar speet. Tranen hadden  Helchon zijn ogen gevuld maar hij probeerde ze weg te bijten. Wat hij juist met het lichaam moest doen wist hij niet. In zijn ogen leek het hem een goed idee om het mee terug te nemen. De andere Elven namen dat verkeerd op. Ze dachten dat de jongen haar had vermoord. Het had maar weinig gescheeld of ze hadden de jongen gedood. In plaats daarvan hadden ze hem eerst opgesloten. Een hele tijd had hij vast gezeten terwijl de Elven alles grondig wouden overlopen. Het lichaam van de Orc was blijkbaar verdwenen dus bewijs was er niet geweest. Toch enkele weken had hij vast gezeten. Ondertussen was er een begrafenis geweest voor zijn moeder. Hij had er graag heen gegaan maar hij mocht niet.

Uiteindelijk dacht hij dat hij in de cel waar hij in zat zou sterven. Wonder boven worden lieten ze hem uiteindelijk toch vrij. Het was zijn vader geweest die ervoor had kunnen zorgen. Helchon had nooit verwacht dat zijn vader de man zou zijn die hem zou bevrijden maar je hoorde hem niet klagen. Hij vroeg wel was zijn vader ervoor had gedaan maar zijn vader zei er niets over. Er werd niets meer over gezegd en ze gingen gewoon verder. Deden alsof dat er helemaal niets was gebeurt. Soms had Helchon ook het gevoel dat het een boze droom was geweest tot dat hij eenmaal buiten kwam. Dan kreeg hij vaak nog vieze blikken van de andere Elven. Veel aandacht schonk hij echter niet meer aan hem. In het begin wel, toen voelde hij zich altijd heel ongemakkelijk maar na een tijd niet meer. Hij begon gewoon vies terug te zien maar nooit zei hij iets. Ruzie was iets dat hij niet zocht, hij wou gewoon laten zien dat hij de blikken beu was. Na een tijd letten hij er echter niet meer op. Hij ging gewoon verder met zijn leven en ook al keken de Elven vies, hij glimlachte in plaats van vies te kijken. Hierdoor zag het ernaar uit dat de Elven het langzaam aan begonnen te vergeten. Ze begonnen normaal terug te doen, voerde zelfs gesprekken met hem en nodigde hem uit bij hun thuis voor een etentje.

Zo ontmoeten Helchon ook zijn eerste vriendinnetje. Het was de dochter van een familie waarmee zijn vader was bevriend. Hij had nooit geweten dat die familie een dochter hadden maar hij was dan ook nooit bij hun thuis geweest. Toen dat hij het meisje voor het eerst zag leek het liefde op het eerste gezicht. Haar naam was Lostneth en ze zag eruit als het mooiste meisje dat Helchon ooit had gezien. Hun eerste ontmoeting ging zeer stroef. Hij wist niet wat hij tegen haar moest zeggen of hoe hij nu juist een gesprek moest starten. Als hij wel eens wat zei kwam het er vaak stotterend uit en sprak hij gewoon te zacht. Heel de tijd dacht Helchon dat hij zich belachelijk maakte maar Lostneth moest er enkel zacht om lachen. Ze vond het schattig dat hij niet met meisjes om kon gaan. Of zei beschreef het toch zo. Hij probeerde zich nog te verdedigingen maar hij maakte het er niet beter om. Uiteindelijk gaf hij het maar op aangezien hij toch weer naar huis moest. Het had toen nog geen week geduurd of de twee hadden weer afgesproken.

Zo ging het een hele tijd. Ze spraken af en kwamen steeds meer over elkaar te weten. Eerst spraken ze af als normale vrienden maar dat veranderden ook al snel. Vriendschap ging over naar liefde. Hele dagen waren ze bijna bij elkaar en vaak hadden ze het ook over toekomstplannen. Het was rond die tijd dat Helchon terug de vrolijke persoon van vroeger werd. Hij begon vaker te lachen en was echt weer gelukkig. Vele jaren waren de twee samen geweest. Het was zelfs zo serieus dat ze bij hun ouders weg gingen en alleen gingen wonen. Een heel lange tijd hebben de twee samen gewoond tot het uiteindelijk weer om sloeg. Het was niet dat ze ruzie kregen of dat ze elkaar niet meer graag zagen maar voor Lostneth haar werk moest ze weg. Ze moest verhuizen naar een ander deel. Helchon had nog voorgesteld om mee te gaan maar Lostneth stond erop dat hij bleef en dat hij op haar zou wachten en dat was precies wat dat hij deed. Hij liet haar gaan en bleef zelf achter.

Ondertussen leeft Helchon op zichzelf in zijn eigen huis. Hij heeft nog maar amper contact met zijn vader maar je hoort hem daar niet over klagen. Als je hem over zijn ouder zou vragen zwijgt hij gewoon en begint hij over iets totaal anders. Het is gewoon niet iets dat hij naar boven wilt halen. Nog steeds doet hij hard zijn best om beter en sterker te worden. Speciaal voor zijn vader, en moeder, probeert hij om in het leger te kunnen, maar daar is hij nu nog lang niet goed genoeg voor.


(niet helemaal tevreden over but tja xD)