Devils Playground

Sangue

Haar ogen waren zo gesloten dat ze net door haar wimpers heen kon kijken waar ze liep. Instinct was sterk aangespannen, ze focuste zich op de verharde paden en ijzige vlaktes van kou en vocht. Eerder bewandeld en achter gelaten. Vele paarden en prooi. Sangue opende haar ogen meer, maar kneep ze weer iets dicht toen er koude lucht in sneed. Uiteindelijk dwong ze zichzelf om haar ogen open te houden, ze was geboren in nog koudere streken onder het wateroppervlak. Haar ogen moesten maar gewoon wennen, net als het proces van stijve spieren die soepeler werden naarmate ze haar reis gaande hielt. Haar hoeven lieten sporen achter in het ijs die ze bewandelde. Een krassend geluid die echode in de verte. Ze had nog een lange weg te gaan, tijd om te passeren had ze niet. Er viel hier amper te jagen, en ze had al 4 dagen niet gegeten. Ze had prooi nodig om verder te kunnen gaan. Maar Sangue wist ook dat als ze energie zou stokken in het jagen naar prooi, ze snel zwakker zou worden. Aangezien ze ook haar energie moest stoppen in het warm blijven. Of te wel, de enigste optie was om een warmer gebied op te zoeken, en daar hopelijk een karkas te vinden of zelf te kunnen jagen op een makkelijke prooi. Sangue haatte het om op deze onnodige manier zwak te zijn. Kort hielt ze stil, ze voelde een aanwezigheid. Haar ogen vierde omhoog. Prooi. Misschien. Haar vochtige tong gleed over haar tanden, waarbij haar brede bek opende. Haar lange slanke oren vierde richting het geluid. Haar ademhaling werd oppervlakkig. Haar hele houding maakte zich klaar voor de aanval.Ze maakte een hoog geluid wat alleen een ander Capaill Uisce kan horen.