ＬＯＳＥ. ＹＯＵＲ. ＭＩＮＤ.
Kickstart :: Your general stuff :: Tea Room :: Creativity
Pagina 1 van 1
ＬＯＳＥ. ＹＯＵＲ. ＭＩＮＤ.
van Strange Encounter wo 25 dec 2013 - 0:05
'This is where my mind explodes'
Hier komen verhalen te staan die ik buiten de rpg hier om toch graag wil schrijven en met jullie wil delen. Tips, adviezen en alles zijn allemaal welkom. Ik doe eigenlijk niks met dit verhaal, en ben er net mee begonnen. Ik schrijf meerdere tegelijk, maar mijn hoofd gaat de laatste tijd erg uit naar Season Shivers. Dus daar wil ik me meer bezig houden, met hulp van jullie advies en ideeën aangezien het een open verhaal is en ik niet een vaste verhaallijn eraan wil houden.
- Season Shivers || Part 1:
De wind brak door de bomen heen. Het was koud, en ik stond tot in me enkels in de sneeuw. Ik had allang al in mijn wolven gedaante moeten zijn verandert, maar ik voelde nog niks. Geen teken van een sterke drang om de roedel de bossen in te volgen. Laat staan een teken van verandering en pijn, die meestal kwam naarmate de winter vorderde. Daar stond ik dan poedel naakt, klaar om te veranderen. Altijd werd me verteld dat de kou de wolf naar buiten trok, maar het tegendeel was opnieuw bewezen. Niet dat ik popelde om een wolf te zijn, in tegen deel ik haatte het. Maar je kon het eenmaal niet tegen werken. En eenmaal een wolf, was het geweldig. Even dacht ik aan het besluit om terug naar het huis te gaan, het was maar een paar kilometer. Maar ik wist zeker dat als ik eenmaal de deur achter me op het slot gooide ik ging veranderen, en ik de rest van de winter door moest brengen in het huis. Een wolf kon geen deuren opmaken, wist ik uit ervaring. Een wolk van warmte streek over mijn onderbeen. Langzaam draaide ik me om, ik herkende de wolf. Zelfs met mijn mensen ogen herkende ik haar witte vacht en slanke postuur. Haar ogen in de mijne. Plots leek het wolf zijn zo dichtbij. En door de aanraking van haar koude natte neus op mijn bovenbeen, voelde ik de drang. Kon ik mezelf zien als een wolf, dezelfde hoogte rennend door het bos. Toen kwam er pijn, iets wat nooit wende. Ik brandde van binnen uit, en zakte door mijn benen alsof het takjes waren geworden. Mijn handen drukte in de sneeuw, terwijl mijn vingers klauwen werden en de naakte huid harig werd. Al mijn botten kraakte en schoven over elkaar heen. De wolf bleef kijken, alsof het heel gewoon was. Want dat was het eigenlijk ook, maar vanuit menselijke gedachtes bleef het toch ongewoon en sinister. Toen ik mijn ogen opende, zag ik alle details van de lage wereld. Ik kon beter langs de bomen kijken, maar keek vooral met mijn neus. Die vochtig was geworden om beter geuren op te kunnen vangen. Mijn flanken trilde gretig, klaar om te rennen. De teef likte de onderkant van mijn bek, ik had een hogere rang dan haar. Ik accepteerde haar houding, door zachtjes met mijn staart te kwispelen op neutrale houding. Ik was klaar, de roedel riep in stilte. Ik jankte zachtjes uit enthousiasme en als teken dat de achtervolging van start was gegaan. Ik rende, en zij volgde. Zij aan zij. Ze kwam altijd voor me terug, om er zeker van te zijn dat ik er was. Ik hielt van haar, ook al had ik dat haar nog nooit verteld. Misschien zou dat ook wel nooit gebeuren, ik durfde het niet. Mijn ogen gingen van de paden voor me af en toe weer terug naar haar. Onze vachten gleden over elkaar, zij zo wit als ik zwart was. Uiteindelijk haalde we de roedel in, en was ons magische momentje samen weg. De roedel begroette me alsof ik een nieuwkomer was, de zoon van de alfa. Ik maakte mijn rang duidelijk, maar bleef vriendelijk en oprecht. Ik voelde de ogen van me moeder op me branden, maar ik schonk geen aandacht aan haar. Ik wist hoe ze dacht over mij en over het feit dat ik een brandend vuur in me had die alleen brandde voor de witte wolvin. Ze had een lage rang, maar door mij was ze wat hoger in de roedel gekropen. De roedel begroette ook haar, en ik keek bewust naar hoe ze speelde met mijn jongere broertje. Toen mijn vader, ik zag hem naderen vanuit me ooghoek. Ik hoefde me niet onderdanig op te stellen, ik wist mijn houding en hij de zijne. Even gleed mijn blik langs zijn blinde oog, zodat ik hem toch kon aankijken zonder dat hij mij kon zien. Toen hij zijn goede oog naar me toe draaide, keek ik weg. Langs hem heen, en kwispelde ik één slag met mijn staart als begroeting. De zweer was goed, normaal was mijn vader zakelijk. Maar vandaag leek hij tevreden. Er was prooi voldoende, en de jagers waren ver weg. Maar toch was er altijd die zorgelijke blik in zijn ogen, altijd op zijn hoede. En dat bewonderde ik aan hem. Ik keek tegen hem op, want ooit neem ik zijn plaats in, en was ik de alfa. Ik maakte me zorgen, want ik had niet de controle om zelf in de hand te hebben wanneer de kou de overhand mag nemen. Het was altijd ongelijk, en ik was de enigste. Altijd te laat of te vroeg in de winter. Het was zelfs een keer zo erg dat ik midden in de winter terug veranderde in mijn mensen gedaante, en dagen lang in een grot heb geleefd totdat ik weer terug veranderde. Het was vreselijk, vooral omdat ik de enigste was. En ook de enigste was die het wist. Mijn ogen gingen weer naar de roedel. Een jaarling nodigde me uit om te komen spelen, door onzeker de onderkant van mijn bek te likken. Normaal zou ik zijn uitnodiging aannemen, maar deze keer wees ik hem af door mijn tanden te laten zien en naar hem te grommen. De jaarling dook in elkaar en kroop bij me weg. Ik zakte door mijn voorste poten zodat ik kwam te liggen, waarna ik me kop liet rusten op mijn voorpoten. Verdiept in gedachtes die bleven hangen en plakte als natte sneeuw.
Strange Encounter- Aantal berichten : 99
Registratiedatum : 15-12-13
Kickstart :: Your general stuff :: Tea Room :: Creativity
Pagina 1 van 1
Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum